Reis + Eerste Indruk

Gister was dan het eindelijk zo ver; mijn reis naar Peru begon!
Om kwart over 5 's ochtends werd ik gewekt door het lieflijke geluid van mijn wekker en in 3 kwartier zat ik al in de auto. Ja echt, 3 kwartier! Zonder ook maar iets vergeten te zijn.

De reis startte op vliegveld Zaventem, te Brussel. "Waarom niet Schiphol" denk je nu misschien. Nou, omdat Brussel dus echt veel goedkoper is.
Enfin, op het vliegveld deed zich al probleem nummer 1 voor. Blijkbaar heb je ook voor een overstap in de VS een visum nodig. Deze kon ik aldaar op een computer snel aanvragen waardoor ik gelukkig toch in kon checken. Toen had ik nog een paar uur over voordat ik kon gaan boarden waardoor ik nog eventjes met vaderlief en moederlief koffie kon drinken.
Uiteindelijk moest ik toch echt afscheid nemen en door de douane. Het idee dat ik er nu echt 5 weken alleen voor sta vond ik wel eventjes heftig hoor.

Ik vloog met Delta Airlines. Dat was pittig luxe zeg! Ze bleven maar langs komen met voedsel en drinken en vochtige doekjes om je gezicht schoon te maken, ook had iedereen een eigen tv en keuze uit suuuuperveel films en series. Het enige vervelende aan deze vlucht was, was dat ik uit mijn broek ben gescheurd, en niet zo'n beetje ook. Er zat dus niets anders op dan mijn vest om mijn middel knopen..

De tussenlanding op Atlanta was heftig. Ik vind het behoorlijk denigrerend dat je op je sokken door die controle moet daar. Het gaat een beetje erg ver. Tot overmaat van ramp moest ik mijn vest ook afknopen. Het verwondert mij dat ze me niet gelijk hebben aangeklaagd voor exhibitionisme.

Tijdens mijn tussenlanding begon de wedstrijd Nederland-Costa Rica waarvan ik de eerste helft geheel in hup-holland-hup (incluis een vlag op de wang) via de radio heb kunnen volgen. In de rust moest ik gaan boarden en ik gelijk de stewards gevraagd of ze me van de wedstrijd op de hoogte wilden houden. Uiteraard deden ze dit en werd de tussenstand van de wedstrijd via de intercom in het vliegtuig doorgegeven.
Na de overwinning kon ik niet meer rustig naar de wc zonder gefeliciteerd te worden door mede passagiers, superlief!

Na mijn landing op Lima begon de hel. In het jaar 2014 zou je denk ik mogen veronderstellen dat een vliegveld wifi en banken heeft, maar nee, Lima heeft dat niet. Het was inmiddels al 6 uur 's ochtends nederlandse tijd en ik had nauwelijks geslapen dus besloot ik tijdens mijn 6 uur durende overstap het voorbeeld van velen te volgen; ik heb op de grond geslapen. "Geslapen".

Vervolgens vloog in in een uurtje naar Cuzco. Vergeleken bij Cuzco was de luchthaven van Lima paradijselijk. Op Cuzco waaide het binnen net zo hard als buiten en het temperatuurverschil was ook te verwerpen. Buiten moest ik op mijn gastgezin wachten in alleen een t-shirtje omdat ik niet wilde dat iedereen mijn majestueuze achterwerk kon aanschouwen. Nu denk je misschien dat dat niet zo erg is, maar Cuzco ligt op meer als 3000 meter en het is er 's ochtends nog net niet aan het vriezen.

De blijdschap die ik voelde toen daar iemand stond met een bordje met mijn naam erop was groot!

Mijn koffer werd in een klein autootje geladen(het paste maar net) en we reden naar mijn residentie voor de komende 5 weken. Onderweg zag ik allemaal lieve vrouwtjes met gekleurde ponchos en rode wangetjes voedsel verkopen op straat, ze zagen er precies zo uit zoals je peruaanse vrouwen verwacht.

Het huis waar ik in verblijf is helemaal niet armoedig ofzo. Ze hebben gewoon een mooie tv en gelukkig volgen ze het WK ook! Ik mag elke week een wasje draaien en elke dag douchen, dus ik ben geheel tevree. Het enige nadeel van dit huis is dat het enkel glas heeft, terwijl het hier toch niet echt warm is.
Mijn slaapkamertje is helemaal priem! Ik heb een bed, een bureau, een ladekast, een spiegel, een nachtkastje en een feuilleton. En oja, ik heb wi-fi.

Het is zo bizar om hier gewoon nu te zijn. Alles is zo anders dan thuis en ondanks dat ik de taal niet spreek voelt het allemaal wel heel natuurlijk aan ofzo. Ik kan echt niet wachten tot ik meer van Cuzco en de omgeving ga zien!

Vandaag mag ik eigenlijk niets doen omdat ik eerst gewend moet raken aan de hoogte en de ijle lucht, dat advies heb ik dus gevolgd. Ze drinken hier trouwens thee van coca bladeren tegen hoogte ziekte. Het was nog best wel te hachelen ook.

Morgen brengt Graciela, mijn gastmoeder, mij en een Belgisch meisje (Estelle) die hier ook vandaag is aangekomen naar de taalschool. Ik hoop dat ik daar veel Nederlanders leer kennen die woensdag ook voetbal willen kijken in de stad.

Ik heb super zin in morgen! En eigenlijk ook heel veel zin om zometeen te gaan slapen, ik ben kapot!

Kusjes en heel veel liefde uit Peru