Week 4, Machu Picchu deel 2, voetbal, diefstal

Om 10 uur hadden Estelle en ik met Dometille en Jeronimo op het Plaza de Armas afgesproken. In het callcenter daar hebben we even kort aan onze gastmama in Cusco uitgelegd dat we de volgende dag in de middag terug zouden komen zodat ze zich niet ongerust hoefde te maken. Vervolgens hebben we door het dorpje gewandeld op zoek naar een goedkoop restaurant. We hadden allen namelijk weinig geld meegenomen omdat we niet voorzien hadden dat er extra kosten bij zouden komen. Uiteraard is een goedkoop restaurant vinden gelukt.

Daarna was het tijd voor waar we voor gekomen waren; de Machu Picchu. Natuurlijk is het mogelijk om met de bus naar boven te gaan, maar dat is voor luilakken. Wij waren echte avonturiers zonder geld die gingen lopen.
De weg naar boven gaat dwars door de jungle en bestaat voor een groot deel uit originele inka trappen. Anders gezegd; hoge luchtvochtigheid en onwijs vermoeiend voor je benen. Ik zou nu willen opscheppen over dat ik het niet zwaar of vermoeiend vond, maar dat zou een leugen zijn. Het was flink zwaar en dat maakte de euforie op de top dese te groter.
Te voet naar boven gaan is sowieso denk ik toffer dan met de bus gaan. Het zorgt voor de echte Machu-Picchu-ervaring en je krijgt de mooiste uitzichten over het dal te zien. Om van Aguas Calientes naar het begin van de trail te komen moet je de Urubamba rivier volgen en wanneer je dan op de trail loopt is het zo gaaf om te zien dat je steeds verder van de rivier verwijderd raakt. Het is een supersteile berg dus je stijgt echt snel.

Eenmaal boven hadden we dus geen gids terwijl we daar wel voor betaald hadden ook. We hebben enkele groepen "stiekem" afgeluisterd en achtervolgd om toch wat meer te weten te komen. Misschien een tikkeltje nerd-achtig; maar alles was kei interessant! De inka cultuur is echt fascinerend.

Het was prachtig op Machu Picchu. Rond de andere bergtoppen hing nevel waardoor het mysterieus was en op de plaza mayor en de terrassen stonden lama's te grazen. Eigenlijk veel mooier dan mijn verwachtingen.

Als men op google naar afbeeldingen van Machu Picchu zoekt is ruim meer dan de helft van de afbeeldingen uit dezelfde hoek genoemen. Het was zo onrealistisch om daar zelf ook te staan. Al meer dan een jaar zei ik dat ik deze zomer naar Peru wilde gaan en dat ik dan ook naar de Machu Picchu zou gaan, maar toch voelde het onwerkelijk om daar daarwerkelijk te staan. Of eigenlijk om te zitten, want ik zat daar een banaan te eten. Zonder twijfel heb ik nog nooit een mooier uitzicht gehad bij het eten van een banaan.

Dometille en Jeronimo moesten eerder weg omdat zij de bus 's avonds namen dus Estelle en ik moesten samen afdalen. Ondanks dat afdalen makkelijker is dan klimmen was het nog steeds niet makkelijk. Doordat het een beetje had geregend was het glad geworden en mijn benen waren nog moe van het klimmen. Echter zijn wij bikkels en hebben we de hele weg tot Aguas Calientes in hoog tempo afgelegd.

Eenmaal daar zijn we naar de markt en een supermarktje geweest voor avondeten en ontbijt voor de dag erna. Na het kopen van bananen en droge broodjes was het tijd om naar het hotel te gaan. Hotel klinkt misschien luxe, maar het was meer het soort hotel waarbij je hoopt dat je er geen enge ziektes aan overhoud. Gelukkig was het niet duur.

Om half8 werden we in het restaurant van de dag ervoor verwacht om informatie te krijgen over onze terugweg. Onze "gids" had het er gelijk over dat we misschien wel een middagbus moesten nemen. Gelukkig viel dat mee en konden we een ochtensbus krijgen en moesten we om 8:30 in Hydro Electra zijn. Dat betekende dus dat we om 6:00 Agua Calientes moesten verlaten. De treintickets voor de terugweg die we betaald hadden hebben we namelijk ook nooit gekregen en de tocht door de jungle is circa 2,5 uur.

Eenmaal terug in het hotel viel ik vrijwel direct in slaap. De schimmel aan het plafond deed geen afbreuk aan de uitstekende kwaliteit van het bed.

Om kwart over 6, een kwartier te laat vertrokken we uit het hotel. Dit betekende dat we flink door moesten stappen in de jungle. De weg door de jungle is trouwens niet zo dat je kan verdwalen, je moet namelijk gewoon de spoorlijn volgens. Er was gezegd dat het fysiek mogelijk is om de tocht in 2 uur te lopen maar dat dat zwaar is. Nou, Estelle en ik zijn blijkbaar onwijs fit want wij hebben het in minder dan 2 uur gelopen.

Eenmaal beneden kwam ons busje pas om 9 uur aan. Maar inmiddels ben ik die Peruaans punctualiteit wel gewend. Het probleem kwam later pas. De chauffeur zei dat we een halfuur moesten wachten op andere passagiers. Nou oké, wat maakt een halfuurtje meer of minder nou uit? Na een halfuur zei hij dat we nog een halfuur moesten wachten. Na dat halfuur zei hij dat we nog een beetje meer moesten wachten. Daarna gaf hij geen antwoord meer. Ondertussen werden we steeds bozer. In dit soort situaties is het dus kei vervelend als je nauwelijks spaans spreekt. Gelukkig konden anderen dat wel, ook al had dit totaal geen effect.

Het was ook niet zo dat we een andere bus konden nemen, want onze portemonnee was niet zodanig gevuld om dat te kunnen betalen. Rond 12 uur beloofde hij dat we echt om uiterlijk 12:40 zouden vertrekken. Niet veel later hoorde ik hem al aan de telefoon praten over een andere tijd en liep hij van ons weg zodat we het niet zouden horen, super kinderachtig!

Onze redding bestond uit Estelle die met de patroullerende politie ging praten. Zij hebben die loser enigszins tot de orde geroepen. Binnen 5 minuten zaten we allemaal in een andere auto onderweg naar Santa Teresa. Die loser chauffeur zat naast me en was in slaap gevallen en viel bij elke bocht naar links tegen me aan, frustrerend!

Daar aangekomen moesten we overstappen. En het zou leuk geweest zijn als dat snel was gegaan. Maar conform de andere gebeurtenissen ging ook dit niet vlug. Het busje was snel geregeld maar ook hiervoor moesten andere passagiers geregeld worden. Na een ruim halfuur konden we verder reizen. Met het vriendinnetje van de loser chauffeur bij ons. Dat kleffe gedoe van hun was ranzig, werkelijk misselijkmakend!

Natuurlijk ben ik altijd blij om mijn gastmama te zien, maar die dag was ik enorm blij. Het was werkelijk een draak van een excursie geweest en "thuis" krijg je tenminste gegarandeerd eten en gegarandeerd een bed.

Alle plannen die Estelle en ik voor maandag hadden konden niet meer doorgaan omdat we 7 uur later dan gepland terug waren. Ook de plannen voor de dag erna konden niet doorgaan omdat mijn favoriete Belg ziek was geworden.

Op eigen houtje ben ik die dag naar de markt geweest om kilo's fruit te kopen en andere dingen. Het hoogtepunt van dinsdag kwam echter in de middag; ik heb de wedstrijd Cienciano versus Alianza Lima bijgewoond. Een voetbalstadion is hier compleet anders dan in Nederland. Je koopt een kaartje voor 1 van de 4 vakken (Norte, Sur, Orriente, ...?) en vervolgens moet je zo snel mogelijk dat stadion inrennen op zoek naar een goede plek. Gelukkig ging ik samen met mijn gastpapa, gastbroer en gastneefjes die me hier enigszins op voor konden bereiden.
Ook de wedstrijd zelf was heftig, een warmlopende wisselspeler van de uit-partij achtte het noodzakelijk om een ballenjongen neer te slaan. Ik kan met 100 procent zekerheid zeggen dat het een fascinerende ervaring was.

In de avond was het tijd voor spelletjesavond met de neven. Ik wist niet dat er zo'n grote variëteit aan kaartspelen was zeg.

Op woensdag waren de Fiestas Patrias voorbij en was het weer tijd voor school. Ik had weer mijn profesora van de eerste week waar ik kei blij mee was! En verder zat ik weer in de klas met 6 Amerikanen. In de pauze zijn Estelle en ik met Javier (de excursieverkoper) gaan praten om te klagen en hij beloofde ons te gaan helpen.

Na school gingen Estelle en ik naar de Mercado Wanchaq om banaantjes te kopen voor de aapjes in de dierentuin. Thuis kwam ik echter tot de schrik dat mijn tas open was gemaakt en dat mijn portemonnee er uit was gehaald. In een wandeling van nog geen 10 minuten was ik gezakkenrold.
Vervolgens heeft mijn gastfamilie me naar het politiebureau gebracht waar ik aangifte heb kunnen doen.
De rest van de middag heb ik gespendeerd aan dit probleem. Hierdoor werd woensdag mijn eerste dag waarop ik echt even naar huis wilde.

Op donderdag kon ik naar de bank om te betalen voor een kopie van het proces-verbaal. Dus alles kan gewoon vergoed en opgelost worden gelukkig. In de middag zijn Estelle en ik naar de dierentuin geweest. En echt, ik houd van dieren maar dit was verschrikkelijk. Die dieren zaten allemaal in veelste kleine kooien en waren gewoon vet zielig. 2 leerlingen van school deden daar vrijwilligerswerk en lieten ons dieren zien die een week geleden aangekomen waren en in miniscule kooien zaten. Kortom; dierenmishandeling.

Na de dierentuin moesten we naar school omdat we een afspraak hadden met de travel agency van de excursie naar Machu Picchu. Zonder al te veel gedoe kregen we 50$ terug wat gelijk staat aan ongeveer 140 soles. Dit was echt een meevaller!

Vrijdag was weer een gewone dag van school en vrijwilligerswerk. Op vrijwilligerswerk had ik eindelijk het gevoel dat ik echt nuttig was, we gingen tafels verven.

In de avond zouden Estelle en ik naar de bioscoop gaan omdat het haar laatste avond was. Onderweg naar de bus kwamen we echter superveel mede-leerlingen tegen die onderweg waren naar een crêperie, we besloten mee te gaan. Het was echt een supergezellige avond en uitendelijk zijn we niet meer naar de cinema gegaan.

Zaterdag was vertrekdag. Ik vond het zo jammer dat mijn enige echte maatje hier vertrok! Ze had me een portemonneetje gegeven die ik pas mocht openmaken als ze weg was met daarin een brief en een armbandje, echt supersuperlief!

Een halfuurtje later was het mijn beurt om te vertrekken naar een ander huis. Met behulp van de hele familie heb ik mijn koffer dicht kunnen krijgen en kon in naar het parkje wandelen om daar opgehaald te worden door mijn nieuwe familie.

Mijn nieuwe gastmama heet Nancy en mijn nieuwe kamer is zaliger dan mijn oude. Ook heb ik een nieuwe huisgenote; Robin, New York.

Ze liet me al gauw de buurt een beetje zien en we besloten de toren van Pachaqutec te beklimmen. Met een fenomenaal uitzicht als gevolg.

Na de lunch heb ik een dutje gedaan voordat we weer op avontuur gingen. We zouden naar de markt van San Pedro gaan maar daar zijn we nooit aangekomen. We zijn allemaal winkels ingegaan om te kijken en we hebben een bruiloft bijgewoond. Er was een supermooie kerk die we wilden bekijken waar toevallig 2 mensen aan het trouwen waren.

Het avondeten in mijn nieuwe huis is werkelijk avondeten. Het zijn geen broodjes met jam of boter, nee het was rijst met banana pancakes.

Na het avondeten zouden we naar een spookhuis gaan samen met Ben, maar we konden het spookhuis niet vinden. Uiteindelijk zijn we geeindigd in The Wild Rover, een hostel die tevens functioneert als bar. Daar duurt happy hour tot 10 uur, dus de sfeer zat er goed in. Zalige avond ook al was het dan zonder mijn maatje.

Deze laatste week ga ik nog zoveel mogelijk proberen te zien en te doen en optimaal genieten van alles hier. Zo raar dat ik over een week gewoon alweer in Nederland ben en eindelijk weer gewoon mijn geliefde jong belegen kaas, bananenvla en frikandel weer kan eten.

Heel veel liefs en kusjes!